محلول‌های شکر با جوشاندن زیاد برای تولید گز اصفهان آردی ناپایدار هستند و به آسانی متبلور می‌شوند مگر اینکه اقدامات پیشگیرانه انجام شود. کنترل فرآیندهای مدرن جوشاندن شکر دقیق است.
با افزودن شکر اینورت تولیدی یا شربت ذرت از تبلور جلوگیری می شود. مورد دوم اکنون مورد پسند است زیرا حاوی ساکاریدها و دکسترین های پیچیده است که علاوه بر افزایش حلالیت، ویسکوزیته بیشتری می دهد و به طور قابل توجهی کریستالیزاسیون را به تاخیر می اندازد.
در اصل، شربت های آب نبات سخت روی آتش کک یا گاز می جوشانند. تولیدکنندگان مدرن برای جوشاندن دسته ای از تابه های پوشیده شده با بخار فشار بالا استفاده می کنند.
بخارپزهای مخصوصی که شربت از آنها به طور مداوم عبور می کند، در مواقعی که نیاز به یک منبع ثابت است استفاده می شود. برای طعم دادن و رنگ آمیزی، دسته شربت آب پز را روی میز قرار می دهند تا خنک شود.
در حالی که هنوز ل پلاستیک، مواد در دسته ورز داده می شوند. این ممکن است به صورت مکانیکی انجام شود. در تولید مداوم، طعم دهنده ها ممکن است به شربت مایع داغ اضافه شوند. سپس برای جلوگیری از هدر رفتن در اثر تبخیر، طعم‌های “مهر شده” آماده شده مورد نیاز است.
پس از طعم‌دهی، توده پلاستیکی با عبور از غلتک‌هایی با قالب‌گیری یا از طریق ماشین‌های شکل‌دهنده پیوسته که یک «طناب» از شکر پلاستیکی تولید می‌کنند، شکل می‌گیرد. با وارد کردن یک پر کردن نرم به عنوان هسته به طناب، “بنبون” ساخته می شود.
ممکن است با “کشیدن” شکر پلاستیکی یک روکش ساتن مانند به دست آید. این شامل کشش توده پلاستیکی روی بازوهای در حال چرخش و در عین حال همپوشانی مکرر است. با نسبت مناسب شکر به شربت ذرت، کشیدن باعث کریستال شدن جزئی و بافت کوتاه و اسفنجی می شود.
